„To wydarzenie, małe wyzwanie dla zasad, tak małe, że nie da się go odkryć, ale te chwile są nagrodą, którą sam sobie ofiaruję, jak cukierki, które jako dziecko gromadziłem na dnie szuflady. Te chwile to możliwości, przebłyski.”
Powstała w 1985 roku „Opowieść podręcznej” nawet po trzydziestu siedmiu latach pozostaje jedną z najgłośniejszych książek publicystycznych, jeśli chodzi o temat roli kobiet w społeczeństwie. Nakreślony scenariusz dotyczy świata (Stany Zjednoczone), w którym kryzys środowiskowy i społeczny całkowicie obalił system, umożliwiając ustanowienie reżimu totalitarnego, w którym rolę opiekunki usunięto z kobiecej postaci. Nie ma ona już żadnych podstawowych praw, straciła wolność, straciła tożsamość, jest tylko narzędziem, które musi zaspokoić męską potrzebę i zapewnić prokreację. Kobiety są strażniczkami rodziny, tymi, które muszą ograniczyć się do prac domowych, nie myśleć, wyrzec się intelektu. Są Służącymi i do tego muszą zagwarantować potomków przyszłości. Nie są ludźmi, są środkami. Jeśli zatem nie spełniają swoich zadań, ponieważ są bezpłodne, homoseksualne, stare, oziębłe, niechętne do wykonywania rozkazów, nieudolne, ich nieuniknionym celem jest praca przymusowa i ostatecznie śmierć. Ponieważ nie mają celu, nie mają powodu, by istnieć.
Difred jest służebnicą, która jest odpowiedzialna za narrację poprzez fragmenty, myśli, wspomnienia, które następują po sobie w podartym porządku. Ma on na celu zrekonstruowanie tej przeszłości złożonej z rzeczywistości, która pozwoliła na ustanowienie niepokojącego i okrutnego, głodnego reżimu. Co mają te kobiety? Zupełnie nic. Ich własnością pozostaje tylko jedno nazwisko, nic więcej.
Ale Atwood zachęca nas do pytania: Jak do tego doszliśmy? Doszliśmy do tej tragicznej konsekwencji, ponieważ ludzkość przestała nadawać wartość i znaczenie uczuciom, zasadom, ideałom. Ludzkość straciła chęć poświęcenia się każdemu zobowiązaniu, wzięcia odpowiedzialności, dążenia do osiągnięcia celów, ponieważ panuje ogólny brak zainteresowania.